Teknolojinin daha bu kadar gelişmediği şehirler arası telefonların yazdırılarak sırası gelince santral tarafından bağlandığı dönemlerdi. İşi olanların siyasilerin Muğla’ya gelişini beklediği eğer iş acil ise otobüsle Ankara yoluna düştükleri yıllardı onlar. O yılları hatırladım birden. Milletvekillerinin il başkanlık binalarına gelişleri ile salon partililerle dolar taşar talebi olanlar durumlarını anlatır milletvekilleri de isimlerine özel (ki o zamanda böyle not kağıtlarının önemi büyüktü) not kağıtlarına notlarını alır danışmanlarına takibi ile ilgili direktifler verirlerdi.
***
Partililer arasında birde milletvekillerine daha yakın olanlar vardı. Onlarda ise milletvekillerinin meclis yada parti logolu kartvizitleri bulunurdu. Bu kartvizitlerin arka kısımlarında vekilin kendi el yazısı yada danışmanların yazısı ile “Hamili kart yakınımdır. Yardımcı olmanızı bekliyorum” yazardı. Böyle kartvizitlerle kaç iş bitirilmiştir sayısını tahmin bile edemiyorum. Eskiden kalma bir alışkanlık sanırım genler sayesinde günümüze kadar uzanmış olacak ki sitem kendini geliştirerek devam ediyor.
***
Genel olarak sosyal medya hesaplarında paylaşılan fotoğraflar bunun için kullanılıyor. Has bel kader sizinle bir yerde fotoğraf çektirdiler ve siz bir göreve geldiyseniz durumdan vazife çıkaranlar hemen arşivden o fotoğraf bulunup paylaşılarak kendi çıkarlarına giden yolda sizi meze yapmaya başlar. Geçtiğimiz pazartesi günü buna bir kez daha şahit olduk. Bir bürokratın belediye başkan adaylığının gündeme gelmesinin hemen ardından sosyal medya hesapları bu tarif ettiğim fotoğraflarla doldu taştı. Hele birisine epeyce güldüm. Bir sünnet çocuğu ve adaylık için ismi geçen bürokrat vardı fotoğrafta fotoğrafı yayınlayan “muhterem amcamın adaylığını kutluyorum. Başarılar diliyorum” yazıyordu. Biraz irdeleyince o sünnet çocuğunun şimdilerde üniversiteyi bitirdiği ve iş aradığını öğrendim. Eski zamanlarda fotoğrafların kartlara basıldığı dönemde fotoğraf çekmeyi ve çekilmeyi çok severdim. Hepsini özel albümlerde saklar eskileri hatırlamak yada anmak istediğimde sayfaları çevirerek o zamanları hatırlar mutlu olurdum. Şimdilerde ise işim gereği çekmem gereken kadar fotoğraf çekiyor çekilmeyi de pek sevmiyorum. Maazallah bir yerlerde göreve falan gelecek olursam sosyal medya hesapları o fotoğraflarla dolup altına da “Hamili fotoğraf yakınımdır” yazılmasın.
