Temel direğimizdir aile.Yaşamak bir sanatsa, aile kurmak ve korumak büyük bir sanatkârlıktır.
Günlük yaşantımızda, bir hayli zor olan hayat yolunda iyisiyle kötüsüyle yaşadığımız ne olursa olsun güvendiğimiz sığındığımız en güvenilir limandır AİLE.
Akşamları bir sofrada buluşarak, esprili, sevgi dolu, geleceği kurgulayan bir ailemiz yoksa; günün üzerimize çöken kâbusunu nasıl atabilriz ?
Dünyanın en büyük sorunlarınlada karşılaşsan, en kötü duygularını yaşamaya maruzda bırakılsak; ailen varsa arkanda korkma !
Zordur aileyi kurmak, korumak.
Aile bireylerini bir arada tutup, aynı duygu ve sevgi yi bir arada ölçülü istihdam ettirebilmek elbette kolay değil ama;
Aslında zor olan o bağdır AİLE !
Öyledir ki aile; ne mevkii makam nede paran pulun geçer orada (belki evin en küçüğü isen biraz torpillisindir ) sevgi ve saygı ile taçlanır AİLE.
Huzurlu, mutlu bir ailemiz yoksa; çalışmamız, çabalamamız, katlanmamız neye yarar?
Dışarda ne yaşamış olursak olalım, evimize adımımızı atar atmaz, gönlümüze bir ferahlık, genişlik çöküyorsa, başarmışız demektir.
Çocuklarımız, karşılaştıkları kötülükler ve yaptıkları yanlışlıklardan sonra bile; ‘benim bir ailem var, onlarla çözerim’ diyebiliyorsa da, başarmışız demektir.
Aile, katlanmaktır.
Aile, yüzleşmektir.
Aile, demokrasi meclisidir ve özgürlüktür.
Hayatın en önemli maneviyatı olan AİLE olmayı başarmış isek.
Mutlu bir ailenin bireyi olmanın ve o yolda aile bütünlüğü, sevgi ve saygı ile yürürsek;
Çocuklarımızı kurtarırız.
Kendimizi kurtarırız.
Dünyayı kurtarırız.
