Mart ayında ülke genelinde covit-19 ‘un neden olduğu ilk ölüm vakalarından bu güne kadar geçen uzun bir sürenin ardından kısıtlı yaşamaya devam ediyoruz.Sokağa çıkma kısıtlamalarının yanı sıra bir mekanda oturup sıcak çay kahve sohbetlerine de ara verdik. Gözden uzak olmak gönülden de uzak kalmak anlamına gelmedi şükürler olsun.Arkadaşlarımızla yaptığımız görüntülü sohbetler,uzun süren telefon konuşmaları bir nebzede olsa yalnızlığmızı gidermemize vesile oldu elbette. Allah temeli sağlam atılmış,samimiyetle kurulan güzel dostlukların daim olmasını nasip etsin.
Evet milletçe,ülkece hayat akışımızı alışılmışın dışında idame ettiriyoruz.Cenazelerimizi sessiz sedasız defnediyor,acılarımızı paylaşamadığımız için daha derinden hissederek yaşıyoruz.En mutlu günlerimiz olan nişan,düğün,doğum günleri gibi yüzümüzün gülümsediği anlara tanıklık edenlerimiz sınırlı sayıda olduğu için mutluluklar paylaştıkça çoğalır,üzüntüler paylaştıkça azalır sözü anlamını yitiriyor günümüzde.Ama virüs sevmeye engel değil; insanları sevmeye,hayvanları sevmeye,doğayı sevmeye hiçbir şeyin engel olamadığı gibi virüste engel değil.
Corona virüsün de elbet bir gün hayatımızda normal, sıradan olduğu günleri de göreceğiz. Az daha sabır,biraz daha suya sabuna fazla dokunmaya devam edeceğiz. Sevgilerimizi içimizde yaşamaya bir süre daha devam edeceğiz. Yüreklere virüs değmesin yeterki …
