Günümüzde olmazsa olmazlarımız arasında neredeyse ilk sıralarda yerini alan nesne akıllı telefonlar. Tüm gençerin elinde neredeyse akıllı telefonlardan var. Altıncı duyu organımız gibi bizimle adeta bütünleşti de denilebilir. Uluslararası araştırma şirketlerinin raporlarına göre her dört telefon kullanıcısından biri günde 7 saatten daha fazla zamanını telefonda geçiriyor. Dünya genelinde yapılan bu araştırmanın sadece % 4’lük kısmı en az 1 saatlik zaman diliminde kullanılan telefonlar.
Pandemi döneminde dışarıda yapılacak çok fazla aktivite olmadığı için, ailelerin bir arada daha fazla birlikteliklerini eğlenceye, avantaja dönüştürebilmeleri mümkün olmasına rağmen telefonlar bu durumu engel oluyor. Telefonda bunca saat ne yapıyoruz? Araştırmalara göre telefonda yapılan aktivitelerin en başında sosyal medyalar geliyor. Özellikle gençliği kendisine bağımlı kılan telefonlar, her ne kadar sosyal tüm hesapları içinde barındırsa da bir zaman sonra telefon bağımlısı olan gençleri asosyal yapıyor.
Bizlerin temel ihtiyaçları ve istekleri vardır. Paramız ile ilk önce temel ihtiyaçlarımızı karşılarız. Temel ihtiyaçlarımız; barınma, beslenme ve giyinmedir. Gençler akıllı telefonlara sahip olmadıkları süre zarfında kendilerini çevrelerine karşı daha bir alt seviyede görmeye başladılar. Oysa ki telefon temel ihtiyacımız değil isteklerimizin arasında yer almalıdır.
Her geçen gün bir özellik daha eklenerek yeni akıllı telefonlar üretiliyor. Bizlerde isteklerimizde olan bu akıllı telefonları temel ihtiyaç olarak görmeye başladık ve ilk yaptığımız şey bu telefonları almaya çalışmak oluyor. Telefonlar gün geçtikçe, içerdiği özellikleri arttıkça, bağımlı hale gelen biz insanların akılları durgunlaşıyor mu ? İnsanlar mutsuzlaşıyor mu? Yalnızlaşıyorlar mı? Kaygılanıyorlar mı? sorusunu beraberinde getiriyor.
Yeme, içme, uyku gibi temel ihtiyaçlarımızın yerini akıllı telefonların doldurması mümkün mü elbette değil. Akıllı telefonlardan on dakika bile ayrılamayışımız TEMEL İHTİYAÇLARIMIZ DEĞİŞİYOR MU? dedirtmiyor değil.
